Од крајот на 1930-тите, Британија, Германија, САД и други земји почнаа да ја проучуваат суперлегурата. За време на Втората светска војна, со цел да се задоволат потребите на новите аеро-мотори, истражувањето и употребата на суперлегура влезе во период на енергичен развој. Во раните 1940-ти, Британија најпрво додаде мала количина алуминиум и титаниум во легурата 80Ni-20Cr за да формира фаза γ за зајакнување и ја разви првата легура базирана на никел со поголема јачина на високи температури. Во исто време, со цел да се прилагодат на развојот на турбополначи за клипни аеро-мотори, Соединетите Американски Држави почнаа да прават сечила со легура на кобалт базирана на Виталиум.
Инконел, легура на база на никел, исто така беше развиена во Соединетите Држави за да се направат комори за согорување за млазни мотори. Подоцна, со цел понатамошно подобрување на јачината на легурата на висока температура, металурзите додадоа волфрам, молибден, кобалт и други елементи во легурата базирана на никел за да ја зголемат содржината на алуминиум и титаниум, и развија низа степени на легури, како на пр. како британскиот „Nimonic“, американскиот „Mar-M“ и „IN“, итн. Различни суперлегури, како што се X-45, HA-188, FSX-414 и така натаму, се развиени со додавање на никел, волфрам и други елементи на легури на база на кобалт. Поради недостаток на кобалтни ресурси, развојот на суперлегури на база на кобалт е ограничен.
Во 1940-тите, беа развиени и суперлегури на база на железо. Во 1950-тите беа произведени А-286 и Инколо 901. Сепак, поради лошата стабилност на високи температури, тие полека се развија од 1960-тите. Советскиот Сојуз започна со производство на суперлегури базирани на никел „Ð“ околу 1950 година, а подоцна произведе деформирани суперлегури од серијата „ÐГ и
